Así non

Xoán Abeleira

Fíxense vostedes niste absurdo -un absurdo perigoso-. Onte, cando aínda eramos un país pobre pero potencialmente rico, os escasos, atrasados medios de produción e os numerosos, aínda renovables recursos naturais estaban, literalmente, en maos do pobo (esa palabra que agora tanto amola ós “sociólogos”, ós “filósofos” e ós “políticos”). E digo literalmente porque, aínda que moitos dos nosos paisanos non os posuían, eran iles, sen dúbida, quen manexaban a terra e o gando, o mar e o peixe, a madeira e a pedra, a la e o liño… Hoxe, en troques, cando xa somos un país disque rico pero sumido a feito noutra clase de pobreza igual ou pior, os medios de produción, crecentes e mellorados, e os recursos naturais, minguantes e esquilmados, están, mormente, en maos dunhas poucas empresas foráneas. E aquiles que durante séculos levaron sobre os seus ombros a gravísima carga de nos daren de comer e de vestir están case que a piques de se extinguiren: os “antigos” traballadores.

Ata os anos setenta do pasado século, a Galiza foi unha nación practicamente labrega, mariñeira e artesá, formada por centos de milleiros de familias que, máis mal que ben, lograron sobrevivir e nos axudaron a sobrevivirmos dende sempre. E non só aportándono-lo alimento real senón tamén conservando e transmitindo o noso celme: unha lingua, unha cultura, unha historia, unhas crenzas, un espírito, en fin: a nosa maneira de sermos e de estarmos no mundo. Abofé eran pobres, moi, moi pobres, mais só nun senso material. Non por falta de medios nin de recursos -que iles coñecían e entendían millor que ninguén- senón porque aquiloutros fulanos, os menos, os nobres, os deputados, os caciques, que rexían as súas vidas preferían telos así, asoballados na miseria, pra seguiren vivindo á súa costa e virándolles as costas. O pobo galego do mar e do agro non gozaba, en efecto, de ningún dos benestares do que gozaba o das cidades, pero non porque os rexeitara senón porque endexamais ninguén fixo ren por darllos. En qué deviría aquela Galiza secular de labregos, mariñeiros e artesáns de ter daquela nas súas aldeas, nas súas parroquias escolas como Deus manda, hospitais como Deus manda, fábricas como Deus manda, luz, auga, hixiene, vías de comunicación…, en fin, todas esas cousas que dende o século XIX entendemos por “progreso”? Endexamais o saberemos. Porque endexamais, insisto, ninguén llas deu cando as precisaba. E agora que, por fin, a Galiza comeza a uliscar qué era o diaño ise do “progreso”, resulta que iles, os labregos, os mariñeiros, os artesáns como tales están a desaparecer. E, canda iles, toda aquela sabedoría, esoutra clase de riqueza que entrañaba a súa Vida.

Os primeiros socialistas e anarquistas pretendían mellora-la existencia das clases traballadoras, renovando, por unha banda, os medios de produción e, por outra, entregándolles os recursos naturais que iles laboraban a prol dos explotadores. Os primeiros, secasí, non deixaban de ver na concepción da existencia que tiña o pobo unha “peste” a erradicaren, e, lonxe de tentaren comprendelo e de outorgárenlle voz e voto, deviñeron en auténticos ditadores: noutros burócratas/represores que impuxeron a forza o benestar do “Estado” (ou sexa, o seu) no canto do benestar -e dende logo a liberdade- da xente. Os segundos, ai, foron perseguidos tanto polos comunistas coma polos inimigos de ambos: os ricos. Pero as brevísimas tentativas de instaurar na terra o Reino da Anarquía demostran que as súas intencións eran moi, moi distintas ás daquiles que maquinaron a “ditadura do proletariado”.

Medrou o Capitalismo, e, canda il, a súa relixión: o Progreso. E, por fin, chegou iste tamén á Galiza. Tarde? Non o sei. O que sei é que ise progreso, no canto de axudar a mellora-la vida dos labregos, dos mariñeiros, dos artesáns… está a acabar con todos iles. E así voltamos ó absurdo do principio. Que si, que xa hai auga, electricidade, estradas, saúde, hixiene… nas parroquias da Galiza. Por ter, mesmo teñen Internet: o summun da felicidade. Pero de que lle serven agora todos ises adiantos, cando as súas vilas e as súas aldeas están a ficar desertas? Era o minifundismo aquela maldición que nos aprendían os libros de Ciencias Sociais? Á vista dos resultados das nosas “políticas agrarias”, cada vez estou máis certo de que non. Pois, que vale máis: termos millóns de familias vivindo de e elaborando os seus produtos (con medios, iso si, e recursos sabiamente renovados) ou termos unhas cantas empresas, inda por riba estranxeiras, que só pensan nos seus propios dividendos e non no benestar da nación que arrasan?

O Novo Plano Acuícola que busca impoñe-la Xunta bipartita supón repetiren no noso mar os erros que xa se cometeron no noso agro. Un exemplo pra berrarmos: Corrubedo. No canto de apostaren por pequenas granxas levadas polos mariñeiros da zona, os gobernantes actuais pretenden poñer trescentos mil metros cadrados das nosas costas na bandexa dunha empresa norueguesa chamada Stolt Sea Farm, á que, por suposto, lle importa un carallo o futuro de tantísimas familias. Ben, pois que saiban que NON o permitiremos. Porque xa está ben de que todos -incluídos os intelectuais diste país, cegos e xordos perante ela- deixemos de ve-la nosa xente coma unha casa ruinosa que cómpre derrubarmos pra facermos outra que ninguén habitará.