Un punto de encuentro para las alternativas sociales

Catro notas sobre Aurelia

David Rodríguez

Kortatu. Deste grupo vasco gústame moito unha canción titulada La línea del frente pero, sobre todo, gústanme os catro primeiros versos da letra: Siempre me ha interesado/ esa jerga que emplean los rastas/ hablan de batallas / que no puedes encontrar en los mapas. A pequena grande vitoria conseguida hoxe nunha rúa da Coruña ao deterse o desafiuzamento que se pretendía aplicar a unha muller de 85 anos, cunha pensión raquítica e que só se retrasara algún mes no pago do seu aluguer de renda baixa, é unha desas batallas que debemos situar, para recordar, no mapa particular dos de abaixo. E na súa historia. Unha historia que nada ten que ver coa dos de arriba. Nin coas batallas e os mapas que para eles son importantes. É do cúmulo destas pequenas batallas nosas que se constrúe un mundo novo.

Eichmann. Hannah Arendt, no seu Eichmann en Xerusalén. Un informe sobre a banalidade do mal, xustificou, dalgún xeito, a contribución na Solución Final do Eichmann home, por non ser este máis ca unha peza conformista do verdadeiro culpable: o nazismo en si. Nesta banalidade do mal, a banalidade da persoa concreta que encarna, nun contexto dado, unha razón de Estado superior a el é na que se escuda todo aquel que necesita sentirse inocente ao tempo que continúa colaborando, coa súa acción, a que o mecanismo burocrático que ordea algún tipo de política de dubidosa ética continúe reproducíndose imparable. Algún día teremos que recordar a todos eses policías e xuíces que non se negan a executar desafiuzamentos que non acreditamos no desdobramento entre persoa e función, nin pensamos que exista unha ética diferente para cada situación, senón que pensamos que ambas van unidas e que de ambas deben responder por igual.

Rosa Parks. Ás veces os xestos máis humildes poden provocar terremotos. A muller de Alabama que se negou a mudar de asento no autobús segregado difícilmente sabía que amplificaría a loita polos dereitos civís dos negros estadounidenses do xeito en que o fixo. Os primeiros bombeiros que acudiron á rúa Padre Feijóo e se negaron a rachar a cadea que apresaba a porta do predio no que vive Aurelia están a repetir o heroico xesto de Parks. E quen sabe se tamén se acaban convertindo nun símbolo de algo moito máis grande que o acontecido hoxe na Coruña.

Fraternidade. Os centos de persoas, os afectados pola problemática dos desafiuzamentos e, máis importante, os que non estando afectados directamente tamén se presentaron á chamada para frear esta inxustiza, entenderon ben por que fámulo, de onde provén o termo familia, significa escravo e por que, para combater esa escravitude exercida polopater, o señor feudal, os igualmente oprimidos, os fratri, se unían e loitaban xuntos coma irmáns. A fraternidade, que é unha estratexia de guerra, acaba sendo tamén unha forma de vida e unha bola de neve que se fai máis grande canto máis se pon a rolar e que xera un ben que ningunha contabilidade consegue rexistrar: a solidariedade; que non é máis que o outro nome do Amor. Isto, hoxe, tamén o entendeu ben Aurelia que, despois de comprobar que poderá permanecer na súa casa polo menos un día máis grazas ao apoio de tantos, afirmou: “eu pensei que tiña algo, pero tiña moito máis.”

Fonte: http://ofunambulistacoxo.blogspot.com.es/2013/02/catro-notas-sobre-aurelia.html

[*] David Rodríguez Rodríguez (Vigo, 1975) mantén o blogue http://ofunambulistacoxo.blogspot.com desde o ano 2005. É autor das obras de teatro radiofónico O Bambán e Nunca me esquecerei de ti (gañadora e finalista respectivamente do I e IV Premio de Teatro Radiofónico do Diario Cultural). Escribiu o poemario Lapidarias. Os versos escuros e participou no libro colectivo Non conciliados. Argumentos para a resistencia cultural.

Cuatro notas sobre Aurelia.

Kortatu. De este grupo vasco me gusta mucho una canción titulada La línea del frente pero, sobre todo, me gustan los cuatro primeros versos de la letra: “Siempre me ha interesado/ esa jerga que emplean los rastas/ hablan de batallas / que no puedes encontrar en los mapas”. La pequeña gran victoria conseguida hoy en una calle de A Coruña al detenerse el desahucio que se pretendía aplicar a una mujer de 85 años, con una pensión raquítica y que sólo se retrasara algún mes en el pago de su alquiler de renta baja, es una de esas batallas que debemos situar, para recordar, en el mapa particular de los de abajo. Y en su historia. Una historia que nada tiene que ver con la de los de arriba. Ni con las batallas y los mapas que para ellos son importantes. Del cúmulo de estas pequeñas batallas nuestras es como se construye un mundo nuevo.

Eichmann. Hannah Arendt, en su Eichmann en Jerusalem. Un informe sobre la banalidad del mal, justificó, de alguna manera, la contribución a la Solución Final del Eichmann hombre por no ser este más que una pieza conformista del verdadero culpable: el nazismo en si. En esta banalidad del mal, la banalidad de la persona concreta que encarna, en un contexto dado, una razón de Estado superior a el es en la que se escuda todo aquel que necesita sentirse inocente al tiempo que continúa colaborando, con su acción, a que el mecanismo burocrático que ordena algún tipo de política de dudosa ética continúe reproduciéndose imparable. Algún día tendremos que recordar a todos esos policías y jueces que no se niegan a ejecutar desahucios que no creemos en el desdoblamiento entre persona y función, ni pensamos que exista una ética diferente para cada situación, sino que pensamos que ambas van unidas y que de ambas deben responder por igual.

Rosa Parks. A veces los gestos más humildes pueden provocar terremotos. La mujer de Alabama que se negó a cambiar de asiento en el autobús segregado dificilmente sabía que amplificaría la lucha por los derechos civiles de los negros estadounidenses de la forma en que lo hizo. Los primeros bomberos que acudieron a la calle Padre Feijóo y se negaron a romper la cadena que apresaba la puerta del edificio en el que vive Aurelia están repitiendo el gesto heroico de Parks. Y quien sabe si también se acaban convirtiendo en un símbolo de algo mucho más grande que lo acontecido hoy en Coruña.

Fraternidad. Los cientos de personas, los afectados por la problemática de los desahucios y, más importante, los que no estando afectados directamente también se presentaron a la llamada para frenar esta injusticia, entendieron bien por que fámulo, de donde proviene el término familia, significa esclavo y por que, para combatir a esa esclavitud ejercida por el pater, el señor feudal, los igualmente oprimidos, los fratri, se unían y luchaban juntos como hermanos. La fraternidad, que es una estrategia de guerra, acaba siendo también una forma de vida y una bola de nieve que se hace más grande cuanto más se pone a rodar y que genera un bien que ninguna contabilidad consigue registrar: la solidaridad; que no es más que el otro nombre del Amor. Esto, hoy, también lo entendió Aurelia que, despues de comprobar que podrá permanecer en su casa por lo menos un día más gracias al apoyo de tantos, afirmó: “yo pensé que tenía algo, pero tenía mucho más”

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *